Pasen.

Het is Pasen. Ik zit aan het strandje, net gezwommen, gerend, gewandeld, koffie gedronken. Ik vraag me af of ik iets mis. Het is mooi hier. Zacht, op een of andere manier. Wolken, soms komt de zon even door. Het is Pasen. Moet nu alles goed zijn? Zou ik me nu licht, nieuw en hoopvol moeten voelen?

Er is veel moois aan deze morgen, dat kan ik niet ontkennen. Maar toch. Ik voel me ook nog steeds een beetje gebroken. Eenzaam soms, af en toe. Gebroken, gewond misschien. Het loslaten van de kerk – en daarmee mijn sociale netwerk, mijn veilige antwoorden, vertrouwde omgeving, de voldoening en bevestiging die ik er haalde, alles wat ik dacht te moeten zijn – heeft me niet in de kouwe kleren gezeten. Een rouw- en bouwproces van jewelste. En hoewel de scherpe randen er inmiddels af zijn, het donkerste stuk geweest is, voel ik me bij vlagen nog steeds een beetje mank. Zoals Jakob, na dat gevecht met God.

You are not broken, zei iemand laatst. Het zette me aan het denken. Op een bepaalde manier heeft ze gelijk. Maar toch. Ik vraag het me af.

En vandaag is het Pasen. Deze week herinnerde een boek me eraan dat Jezus werd herkend aan zijn wonden. Opgestaan, ja, dat wel. Maar heel? Puntgaaf? Alsof er niks gebeurd was? Nee. Die wonden bleven gewoon, veranderden langzaam in littekens, maar toch. Ze bleven. Zelfs na alles. Zelfs na Pasen.

Dus misschien is dat het dan. Er is van alles aan het helen, ja. Maar puntgaaf, dat gaat ‘m niet meer worden. En misschien hoeft dat dus ook niet. Was dat zelfs niet de bedoeling. Misschien mogen mijn wonden gewoon blijven, wellicht iets zachter worden. En, heel misschien mag daaruit dan iets nieuws geboren worden. Misschien zijn mijn wonden, littekens, hoe kwetsbaar ook, precies de delen van mij waar hoop uit mag gaan spreken. Dus laat ze er maar zijn.

Hier zit ik, aan het strandje. Dit is het. Niet meer, maar ook zeker niet minder. Een nieuwe dag. De zon schijnt. Pasen.