Soms schrijf ik iets, maar deel ik het niet. Zoals de zinnen hieronder. Ze verschenen een maand geleden al op papier, maar blijken net zoveel over het hier en nu te gaan.
Ik wilde eigenlijk gaan mediteren, maar ik geloof dat ik eerst even m’n hoofd leeg moet schrijven. Dus hier ben ik.
Hier. In bed, thuis. In die stad waar ik al bijna zeven jaar woon, waarvan ik nog steeds niet zeker weet of het mijn stad is, maar die ik me desondanks toch eigen heb gemaakt.
Het is wonderlijk, hoe het leven loopt. Hoe het soms kan voelen als een aaneenschakeling van willekeurige gebeurtenissen. En toch gaan de dingen zoals ze gaan. Gaat alles zoals het zou moeten? Ik weet het niet. Sommigen zeggen het. En op sommige momenten lijkt alles op zijn plek te vallen, alsof het nooit anders had gekund. Ja, ergens denk ik dat dat waar is. Ondanks dingen die mis lijken te gaan, dingen die pijn doen. Want toch, toch blijkt steeds weer dat die pijn niet gemist had kunnen worden. Dat het erbij hoorde, onderdeel van de route was. Ik kan het niet precies verklaren, maar misschien hoeft dat ook niet. Misschien is dat gewoon het mysterie van het leven. De onverklaarbare pijn, en tegelijkertijd de onverklaarbare vreugde en schoonheid. Want die is er ook.
Thuis komen in het grote niet-weten, zo noemde iemand het laatst. Zonder mysterie geen verwondering. En ondertussen erop vertrouwen dat we weten wat we moeten weten. Dat de informatie die we nodig hebben voor de eerstvolgende stap, voor het hier en nu, dat die er is. Dat wat we wél weten, genoeg is. We hebben genoeg, niets meer en niets minder.
Dus misschien hoef ik nog niet bezig te zijn met later, volgende week, of morgen. Hoe aanlokkelijk ook. Misschien mag ik dat allemaal los laten. Het komt wel. Eerst nu, hier zijn.
Hier en nu. Misschien is dat precies genoeg.
Zo mooi geschreven en zo treffend.
Dankjewel <3
Waw, heel mooi! Prachtig geschreven!