Roze is voor meisjes.

Vandaag gaan we het hebben over nagellak. Ik weet trouwens niet of roze echt alleen voor meisjes is, maar aangezien ik (denk ik) toch niet zoveel mannelijke lezers heb, en het dan ook nog roze woensdag is, durf ik het risico wel te nemen.*

Kijk, nina en make-up zijn niet de grootste vriendinnen. Mascara, okee, soms (maar ik ben te lui om het er af te halen), en übersubtiele glitterdingies die ergens boven m’n ogen zweven, ja leuk (want: unicornpoep). We zijn dus niet de allergrootste vijanden, maar in deze haat-liefdeverhouding is het toch voornamelijk haat.

Maar er is één echte grote uitzondering, en dat is nagellak. De mogelijkheden zijn ontelbaar en écht verprutsen kan je het niet. Want wie zegt dat je alle vingers dezelfde kleur moet doen? En waarom zou je niet alle vingers dezelfde kleur kunnen doen, behalve één? Ik vind dat het mag. En het is gewoon leuk om alle drogistdingwinkels af te gaan omdat je precies het kleurtje van het streepje in je rokje zoekt. Om dan vervolgens met drie kleuren thuis te komen die je niet zocht. Want ze waren mooi en goedkoop en gezellig en pasten bij de vogels op dat ene bloesje dat je nooit draagt.

Maar goed, ik dwaal af, want vandaag zou het over roze gaan. En daarvoor met je even met me mee terug in de tijd.

In september 2011 was ik jarig, hoezee. Ik weet niet meer wie de gelukkige gever was, maar ik kreeg een cadeaubon van de Douglas van een tientje. In verband met de eerdergenoemde haat-liefdeverhouding werd de bon door mijn studentenkamerinterieur opgeslokt en vergat ik dat ik ‘m had.

Toen ging de tijd snel, ineens was het juli 2013. Ik ging verhuizen en behalve dat stond er in die tijd ook een bruiloft op het programma. Ik dacht het ultieme doel voor de cadeaubon gevonden te hebben: mijn bruidsmake-up (alleen al bij het typen van dit woord loopt er een rilling over mijn rug, brr). Want ik had uitgevogeld dat je bij de Douglas je bruidsmake-up kon laten doen. Hiephoi.

Dat ging alleen niet helemaal zoals gepland. Om een lang verhaal kort te maken: ik ging erheen voor een proefmake-up (zodat je zeker weet dat je er op je trouwdag niet als een monster uitziet) en het viel tegen. Het viel heel erg tegen. Ik vond het echt miljoen lelijk. Sorrie. Ik vind make-up gewoon stom. En dan zeg je dat je het ‘natuurlijk’ wil en dan zeggen zij dat ze het heel ‘natuurlijk’ doen en dan krijg je driehonderdzevenentwintig verschillende laagjes troep op je gezicht. Bluh. (Tot overmaat van ramp bleek ook nog dat ze op je trouwdag je make-up alleen konden doen tijdens de openingstijden van de winkel, dus pas vanaf half tien. Jaa doei, iedereen snapt toch dat je dan allang in een jurk gehesen moet zijn en met je meneer in een park confetti staat te blazen voor de fotoshoot?) Wat een onzin zeg. Dat van die openingstijden was trouwens wel de perfecte smoes om het hele bruidsmake-upgedoe niet door te laten gaan.

Nou ja. Die bon van de Douglas had ik dus nog steeds. Misschien had ik ‘m bij die proefmake-up wel kunnen gebruiken, maar toen wilde ik zo snel mogelijk weg en vergat ik van schrik dat ding in te leveren.

En toen twee weken geleden, inmiddels een heel klein beetje bijgekomen van het Douglastrauma, kwam ik die bon weer tegen. En ineens was daar die geniale ingeving, die ook best drie jaar geleden in me op had kunnen komen: nagellak!

Dus ik ging naar de Douglas en zocht daar de leukste nagellak die ik kon vinden en…die was roze! Heel donkerroze, bijna rood, maar niet koraalrood, maar meer framboos. Ja, superduidelijk dus. Misschien zijn de foto’s duidelijker. Voor de zekerheid heb ik er maar heel veel gemaakt, traliela.

Nou, en dat was dus eigenlijk wat ik wilde vertellen. Oh, nog één ding. Je vindt deze nagellak natuurlijk helemaal geweldig en wilt ‘m nu ook en nu wil je weten welk merk het was enzo. Nou, als ik het goed heb is het de kleur Madrid van W.I.C. by Herôme. Hij kostte €6,99.

* En stiekem viel het me op dat ik best wel veel beautybloggers als volgers heb en dat vind ik supergrappig :) en die vinden een nagellakpost vast geen ramp.