Ik kijk nooit naar het nieuws. De site van NOS vermijd ik. Ik word er verdrietig van. Ik weet dat ik mijn ogen niet moet sluiten voor al die nare dingen in de wereld, dat ze er niet minder van worden. Maar het is te veel. Één slechtnieuwsbericht kan ik aan. Maar drie onder elkaar. En dan nog zeven. En het volgende uur weer. Het is teveel. Het verlamt me, maakt me niet meer stil maar hard. Ik doe mijn hart op slot en klik het weg. Het gaat niet.
En dan nu dit. Ik volg het nieuws niet, maar hoor het wel. Een meisje, zo oud als ik. Ik ken haar niet. Een ander meisje, dat mijn lievelingsnieuwsbrief schrijft en waar ik laatst nog koffie mee dronk en kletste, schrijft over haar. Dat het vermiste meisje bij haar koffietentje werkte. Cappuccino’s voor haar maakte, niet een keer maar heel vaak. En het komt zo dichtbij. Ik houd van koffietentjes. En elke week zit ik er te werken en bestel ik cappuccino’s bij meisjes van mijn leeftijd. Marlou ook en haar koffietentjesmeisje is nu weg.
Het zet me stil. Het maakt me verdrietig maar ook sterk. Ik weet dat ik een rondje kan gaan fietsen en dat er iets kan gebeuren. Altijd, dat was al heel lang zo en nu weten we weer zeker dat het echt zo is. Ik ga misschien nooit rondjes fietsen want mijn ketting is stuk, maar ik wandel wel. Op stille paadjes buiten de stad in de natuur. In mijn eentje. Langs een weg met auto’s. En ik ben net zo oud als het meisje dus het kan mij overkomen. Dat weet ik wel.
Bij elk kopje koffie vandaag denk ik aan het meisje. Bij elke wandeling in mijn eentje denk ik aan het meisje. Ik ben stil. Maar niet bang. Ik geniet van mijn koffie. Ik ben dankbaar dat ik koffie drinken kan. Ik geniet van de wandeling. Dat ik wandelen kan. Ik vier dat ze leefde. Dat zij een van die koffietentjesmeisjes was die ons leven mooier maakt.
En terwijl ik het leven van het meisje vier, treur ik om de man. Hij was zo verloren. Het meisje was de weg kwijt, maar hij nog veel meer. Al heel veel langer. Ik treur om hem. Hoe hij zichzelf zo kwijt kan zijn, zijn leven alle glans verloren heeft. Het maakt me stil.
De man maakt me niet bang. Ik rouw om hem, word stil. Had hij maar licht in zijn leven. Hoop. Had hij maar wandelingen of fietstochtjes gehad, die zijn hoofd leegwaaiden en zijn hart vulden. Kon hij maar genieten, licht zien. Was hij maar niet zo hopeloos verloren.
Ik voel me niet verlamd, niet bang. Verdrietig wel, maar ook vastberaden, sterk. Het is gek maar ik voel me veilig. In deze wereld waar donkere nare dingen gebeuren. Omdat dit ook de wereld is waar lichte hoopvolle dingen gebeuren. Waar meisjes koffie zetten.
En ik teken. Ik teken, ik teken, ik teken. Geen petities van boze mensen, maar kleine tekeningen over alledaagse dingen. Over kopjes koffie en licht en wandelingen en zorgen die weg waaien en hoop. En ik hoop, ik hoop, ik hoop. Ik hoop dat mensen die verdwaald zijn in het donker lichtjes zien.
Kippenvel zo mooi geschreven!
Dankje ✨
Lieve Nina,
Wat ontzettend mooi geschreven. Zo klein maar zo veelzeggend. Dankjewel ook voor je hoop op het laatste.
Ik volg het nieuws ook niet, om dezelfde reden als jij. Maar soms ontkom je er niet aan. Anne liet me niet meer los de afgelopen dagen. En nu is ze gevonden. Stilte is inderdaad gepast. En ik vind het prachtig dat heel Nederland mee huilt en leeft. Dat is een lichtpuntje.
Om mijn gevoelens een beetje een plekje te geven schreef ik een paar woorden:
Duizend dromen dingen doen
Net als ik en hij en zij
Een warm lichtje uitgetrapt
Jouw mooie zijn herdenken wij
Dankjewel voor je woorden, Nina.
Liefs, Marlinda
Dankjewel. Pfoe, jouw woorden zijn ook prachtig. X
En daar ben IK weer stil van, en vredig, dankjewel! Liefs!
<3
Wat kan jij jouw gedachtes en gevoelens toch mooi op papier zetten. Ik ben er stil van. X
Thanks lieve Karlijn ✨
<3
Wat heb je dit ontzettend mooi onder woorden gebracht. Het komt zo dichtbij.
Dankjewel Linda. Meestal laat ik het nieuws niet zo dichtbij komen en heb ik er al helemaal geen woorden voor, maar nu dwarrelden er zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik ze ergens een plekje moest geven.. Liefs ✨
Wauw, adembenemend rauw en eerlijk.
Het is zo bizar deze wereld..
Dankjewel Fleur. Meestal lees ik alles nog heel vaak door voor ik op publiceren druk, maar dit keer voelde het beter om er niet zo aan te schaven. Het is ook gewoon rauw en intens en moeilijk.
Wauw Nina, wat heb je dat prachtig verwoord.
Dankjewel ✨
Wauw nina, wauw. Dank je wel voor dit. Ik was zo verdrietig om dat meisje en zo boos op die man, hoe kan hij nou zo egoïstisch zijn dat hij zomaar haar leven afpakt? Maar je hebt gelijk, hij is ook alleen maar de weg kwijt. Dit is een veel betere manier om ernaar te kijken.
Maar ik kan me wel voorstellen dat het voor haar naasten heel moeilijk is om hem zo te zien.
Dank je wel dat je me eraan herinnert dat er ook zo veel mooie dingen in de wereld zijn :)
Ohh Anne, jij dankjewel <3 (terwijl ik dit typ bedenk ik me dat jij natuurlijk ook Anne heet en dat voelt dan ineens heel gek) XXX
Pff ja! Er zijn zoveel mensen van onze leeftijd die Anne heten dat het me normaal helemaal niet zo opvalt als ik andere Annes tegenkom. Maar dit is wel heel gek… nog een beetje extra ‘dat had ik kunnen zijn’ zeg maar.
:(
Wat heb je dat mooi verwoord Nina. Ik word hier ook stil van.
Dankjewel ✨
Mooi geschreven.
Hiermee kunnen we leven.
Wauw.
Toveren is het, wat jij doet met woorden <3 Prachtig geschreven, en zo waar allemaal.
Dankjewel Stella. Meestal lees en herlees ik mijn schrijfsels nog een paar keer en schaaf ik van alles bij, maar nu voelde het beter om het maar gewoon zo, rauw, de wereld in te gooien. X
Wauw.
<33
Mooi, wijs en sterk! En ja, liefde is altijd het antwoord! #goedbezigNina
Zo mooi en tegelijk ook verdrietig…
<3
(ik heb verder ook geen woorden)
Echt ontzettend mooi verwoord.