Vertrouwen op het onbekende – deel 2

Afgelopen mei schreef ik twee stukjes over vertrouwen op het onbekende. Gewoon voor mezelf, om mijn gedachten een beetje te ordenen. Het voelde nog iets te persoonlijk om het meteen met anderen te delen. Inmiddels zijn we een paar maanden verder, en nu is die ruimte er wel. Dus in de vorige post vind je het eerste deel, en hieronder het tweede.

Eerder deze week schreef ik over niet weten en toch vertrouwen. Over het loslaten van vastomlijnde verwachtingen. Er volgden nog meer gedachten daarover, dus tijd voor deel twee.

Want eigenlijk hoop ik dat dat niet alleen geldt voor de dingen die met geloven te maken hebben, maar voor alles. Mijn hele houding. Hoe ik mensen benader. Hoe ik situaties benader. Met misschien van tevoren ideeën over hoe het zou kunnen zijn, zou kunnen gaan, over hoe mensen zijn. Maar niet te vastomlijnd.

Ik hoop dat ik daarin mag leren, mag groeien. Dat ik steeds weer opnieuw mag ontdekken dat ik het leven niet hoef te benaderen alsof het uit puzzelstukjes bestaat die wel of niet passen. Wel of niet perfect. Wel of niet goed. Wel of niet waar.

Maar dat het leven misschien meer is als water, de zee, of het kanaal waar ik elke ochtend langsloop. Dat de dingen in elkaar overvloeien, in beweging, altijd anders. Soms licht, soms donker, maar vaak ook zomaar allebei tegelijk. En dat je het dus niet zo goed kunt voorspellen. En dat dat oké is.

En ik geloof dat het dan gaat om vertrouwen. Dat het oké is, ook als je niet weet of het oké is. Laatst zei een vriendin tegen me

“Soms moet ik met mezelf afspreken dat het ook mag mislukken. 
Dat het ook oké is als de uitkomst negatief is.” 

En ik blijf daar maar over nadenken. Blijkbaar kan het soms succesvoller doen om iets wél te doen en dan te falen, dan wanneer je niet hebt gefaald omdat je het niet gedaan hebt.

En ik vind het best wel eng, maar ik denk dat ik zo wil leven.

Ik wil dat ik met mensen koffie ga drinken, met het risico dat het een awkward gesprek wordt met veel stiltes en ongemakkelijke uit-het-raam-staar-momentjes. Maar dat zelfs als dat gebeurt, dat het dan nog steeds het juiste besluit was.

Ik wil dat ik getrouwd ben omdat ik de rest van mijn leven met Floris door wil brengen, met het risico dat dat niet lukt. Want hoe heerlijk en goed we het nu ook hebben, we hebben nooit garanties. Maar dat zelfs als dat gebeurt, dat het dan nog steeds het juiste besluit was.

Ik wil dat ik de kerk los laat omdat ik God er niet kan vinden, met het risico dat ik die God daarbuiten ook niet kan vinden. Maar dat zelfs als dat gebeurt, dat het dan nog steeds het juiste besluit was.

Of zoals iemand die ik op instagram volg laatst deelde:

“I am responsible for: 
following what leads me, and putting one foot in front of the other. 

I am not responsible for: 
what I encounter along the way, or what I find at the ‘end’ of my journey.”

Ja, dat. Ik denk zo vaak dat het tweede ook mijn verantwoordelijkheid is. En omdat ik daar weinig controle over heb, kan ik me dan door angst laten leiden. Angst om verkeerde keuzes te maken, angst omdat ik niet weet waar ik uitkom. Als ik die tweede verantwoordelijkheid ook op mijn schouders neem, wordt alles zo immens moeilijk. Het vult mijn hoofd en hart tot aan de rand met gedachten en berekeningen over wat ik onderweg allemaal tegen zou kunnen komen en hoe ik daar dan mee om moet gaan, et cetera. Het verlamt me, het vertroebelt mijn blik, het leidt me af. Zelfs de eerstvolgende stap voelt dan al als een onmogelijke opgave.

Maar als ik dat tweede puntje los laat – maar dan ook echt los – dan is er ineens rust. Helderheid. Duidelijkheid. Het gaat alleen maar om hier en nu, en welke stap er nu gezet moet worden. Één voet maar, gewoon voor de andere. Ik hoef niet de hele route in ogenschouw te nemen. Mijn volle aandacht op waar ik nu ben, zodat ik me bewust kan worden van de richting die me gewezen wordt. En ach, die ene stap, daarvan weet ik de richting wel.

En dan gaat het eigenlijk niet meer over falen. Over dingen die zouden kunnen mislukken. Risicoanalyses. Angst. Dan is het inderdaad een kwestie van vertrouwen. Dat de weg wel gewezen wordt, stap voor stap. Misschien met af en toe een u-bocht. Een omweg hier en daar. Een raar kronkelig weggetje met hobbels en kuilen. Maar zelfs dan, dan blijken die gewoon deel te zijn van de route.

Kom, we gaan.