Waar ik blij van word: ontbijten voor een euro

Zaterdagochtenden moet je vieren. Het is maar één keer per week weekend, en als je de zaterdagochtend niet viert, dan is het weekend om voor je het weet. Dat is tenminste hoe floris en ik erover denken. En gelukkig hebben we inmiddels de perfecte manier gevonden om dat te doen, namelijk: ontbijten bij de hema.

Dus hier een kijkje in ons zaterdagochtendritueel:

We slapen uit tot kwart over negen (oké, vooral floris en ik doe net alsof) om vervolgens in ons autootje naar het centrum van Assen te rijden. Als ochtendgymnastiek lopen we tien minuten van de parkeerplaats naar de hema. Hoe later het is, des te harder we lopen, want we willen er natuurlijk voor tien uur zijn. Gelukkig lukt dat ook meestal, en sluiten we om vijf voor tien in de rij aan. Met liefde kiezen we de twee bordjes die er het lekkerst uit zien (namelijk een stokbroodje zonder uiteinden en een niet te donker croissantje) en voegen we wat extra bacon toe. Floris pakt nog een jus’tje en als we aan de beurt zijn bestelt hij koffie voor zichzelf en cappuccino voor mij. Drie euro en vijfentwintig cent zijn we dan kwijt, best prima toch? En ja, het gaat eigenlijk altijd precies zo. Om bij te komen van onze oh-zo-avontuurlijke week kunnen we in het weekend wel wat extra routine gebruiken.

Met een vol dienblad loopt floris naar het plekje wat ik aanwijs – bij het raam! -, terwijl ik bestek, suiker en servetjes pak. En dan begint het. Na een kort gebed (want: een beetje moeilijk met zoveel mensen om je heen) vallen we aan. Ik zal maar niet zeggen dat we ook daarvoor onze vaste volgorde hebben: eerst het stokbroodje met ei en bacon, en daarna – als onze fijne motoriek ook wakker is – storten we ons op het croissantje met jam. Terwijl we eten kletsen we wat, bedenken we wat er vandaag op ons programma staat en genieten we van het lekkere ontbijt.

Na twintig minuten zijn we uitgegeten, zetten we ons dienblaadje terug en lopen we nog een rondje door de winkel. Van floris hoeft dat niet zo nodig, maar hé, we zijn er nu toch en ik word er blij van. En zo lopen we even later vrolijk, fris en fruitig de winkel uit. De toon voor het weekend is gezet.

PS. Ik schreef deze blogpost in eerste instantie voor de hemablog, maar kon het niet laten ‘m hier ook te plaatsen. (: