Waarom Nijmegen lijkt op de kleur geel en meer avonturen van afgelopen weekend.

Afgelopen weekend was ik in Nijmegen. Anderhalve dag maar hoor. En één nachtje dus. Maar dat was genoeg. Ik hoefde namelijk niet per se de hele stad van achteren en voren en binnenstebuiten te zien. Ik wilde gewoon even sfeer proeven. Me even onderdompelen in de fijne Nijmegen vibes.

En dat lukte.

We lunchten eerst al eventjes bij een mooi zaakje in Wijchen, een dorp verderop. Niet alleen omdat ze daar hele lekkere kroketten hadden, maar ook omdat we daar drie jaar en zeven maanden geleden met een heel clubje familie en vrienden lunchten, terwijl Floris een pak droeg en ik een trouwjurk.

Het appartement waar we in sliepen kraakte en piepte een beetje, maar dan wel precies op zo’n manier dat je er blij van wordt. Met hoge oude ramen, een houten vloer, mintgroene lampen en heel veel bijzondere foto’s en plaatjes aan de muur kon ik me geen fijner huis wensen om op mijn sokken door de woonkamer te dansen en in een extra groot bed naast Floris wakker te worden.

Om de hoek zat een cafeetje waar we de dag afsloten met een bijzonder biertje, Floris een uit Groningen en ik een uit Utrecht.

We logeerden bovendien zo dicht bij mijn oude huis (van toen ik nog in Nijmegen woonde) dat we boodschappen deden bij ‘mijn’ Albert Heijn, wandelingen maakten door ‘mijn’ wijk en dat ik zelfs mijn oude hardlooprondje kon rennen. De zon scheen en het rondje was leuker dan ooit tevoren.

Na mijn hardloopsessie ging ik samen met Floris over op snelwandelen, zodat we nog net op tijd bij de Hema konden zijn voor een ontbijtje. We moesten het doen met de laatste – iets te donkere – croissantjes en knapperige pistoletjes, maar gelukkig werd dat gecompenseerd door een tafeltje met uitzicht op de markt.

We wandelden en wandelden tot onze voeten er zeer van deden en we rustten even uit terwijl we tegen de leuning van de brug naar het Waalstrandje leunden en een dappere eend observeerden. We liepen over de Waalkade, want dat is wat Floris’ het leukst aan Nijmegen vindt.

Ik vind de Waalkade ook best wel leuk, maar wat ik het allerleukst aan Nijmegen vind is dat het een beetje op geel lijkt. Je hebt zoveel soorten geel: van dat hele diepe oude oker, maar ook van dat enthousiaste springerige geel. En zachtgoudgeel, zoals de avondzon. Nijmegen heeft dat ook. De mooie oude gebouwen met allemaal hun eigen verhaal, de speelse levendige initiatieven met kunst en jonge winkeltjes en het warme gevoel dat je bekruipt wanneer je in de lentezon door de avond slentert.

Dat laatste deden we trouwens ook, terwijl ik om de tien meter iets aanwees en aan Floris vertelde welke herinnering het opriep. Waarop hij meestal antwoordde dat ik dat de vorige keer ook al had gezegd, of dat hij er zelfs bij was geweest. Waarop ik dan weer zei dat ik dat heus nog wel wist, maar dat hij dat soort details nu eenmaal snel weer vergeet, en dan leek het toch in ieder geval of ik hem iets nieuws vertelde.

We dronken koffie in een klein knus tentje waar we nooit eerder waren, waarschijnlijk omdat het er altijd heel druk lijkt. Ik snapte wel waarom. De koffie werd geschonken in een kopje dat al lang op mijn verlanglijstje staat en het suikervrij taartje op het menu was de kers op de taart. Of nou ja, de citroen.

Het zaakje dat we nooit overslaan als we in Nijmegen zijn serveerde op zaterdag een aspergediner. Hoewel Floris laatst nog zei dat hij niet van asperges hield hadden we een heerlijke avond. Ik weet niet zeker of tekenen onder het eten onbeleefd is, maar de gangen waren zo’n feestje dat ze erom vroegen om vastgelegd te worden.

Mijn schetsboekje is dus inmiddels – behalve drie kopjes koffie, twee interieurs en een gedroogd roze bloesempje – ook vier aspergegerechten rijker.

Ja, het was een goed weekend.