Zand tussen mijn tenen en zon in mijn hoofd

Nog een paar stappen op de kille stenen. Ik zie een denkbeeldig bordje staan met de tekst ‘Voor een volledige beleving adviseren wij u uw schoenen en sokken uit te trekken en uw weg blootsvoets te vervolgen.‘ Ik volg het advies op en zet een eerste stap op het vriendelijke zand. De minuscule korreltjes vinden hun weg tussen mijn tenen. Bij elke stap zakken mijn voeten een stukje weg in de warme zee van zand. We lopen verder en leggen onze spullen neer op een plek die vanmiddag de onze zal zijn. Een beetje koud is het nog wel, de wind waait door mijn vest heen. Maar het geeft niet, we kletsen en eten pannenkoekentaart. We spelen met het zand, de schelpjes en staren naar de zee, de oneindig grote zee.

Als het even stil is, staan we op. Met onze broekspijpen omhoog lopen we de branding in. De golven betoveren me, ze komen van links, van rechts, willen me meenemen het water in en kietelen mijn enkels. Ze spelen met me en ik speel met ze mee. Ik spring, ren en huppel over en door ze heen. Als mijn broek doorweekt aan mijn bovenbenen plakt, lopen we terug. Ik ga zitten, liggen, droom weg, maak een tekening en eet van de druiven. Ik trek alle laagjes uit, totdat ik in mijn hemdje zit. De zon dringt door tot in mijn hoofd, mijn hart.

Als ik het strand verlaat, de tram instap, een concert en een vriendin bezoek, uren in de trein zit en uiteindelijk in bed lig, voel ik het nog steeds. De zoute wind zit in mijn haar en mijn wangen zijn roodgloeiend. Een klein stukje van dat oneindige strand is met mij mee naar huis gegaan. Ik raak het niet meer kwijt.